Dorobek nieabstrakcyjny i metafizyczny

J. Varenne sprowadza do spotykanego aktualnie w Wedach „nakładania jarzma” (zaznaczając pod ręką tym, iż dykcja o akcji ujarzmiania rumaków Indry ewentualnie Surji, nie zaś o zaprzęganiu wołów, czynności siudrów azali też zwykłych koni kshatrijów, w celu których stosowano pora „yuga”), formuły zaklęcia magicznego (Yogatattva Upanishad – I. 74), i przede wszystkim do znaczenia metody. Znacznie bardziej problematykę etymologii terminu „joga” rozbudował Mircea Eliade w swoim dziele „Joga. Nieśmiertelność oraz wolność”. Zauważa, że etymologicznie pochodzi jego osoba od rdzenia „judż” (yuj): „wiązać”, „(po)łączyć”, „zaprząc”, „ujarzmi(a)ć”, który odpowiada także łacińskim „iungere, iugum”, angielskiemu „yoke” etc. Słowo „joga” służy w ogóle do określenia wszelkiej techniki ascezy i wszelkiej metody medytacji. Zestawiając obiegowe odcienie ogi jogi, funkcjonujące w tradycji indyjskiej L. Cyboran wyróżnia rozumienie jogi jak stanu najwyższej doskonałości sukienki na wesele duchowej w postaci wyższego stanu świadomości, najwyższej formy świadomości względnie jeszcze wyższego stanu ponadświadomościowego (por. samadhi, moksha, nirvana, kaivalya), jako kosztowny aż do urzeczywistnienia owego stanu, jak formy wszelkiej staż duchowej, wszelkiej formy doskonalenia wewnętrznego, zmierzającej do urzeczywistnienia ideałów doskonałości rozmaitych filozofii a religii, zaś na ostatek – jak nauki o buty owej metodzie, drodze natomiast jej celu. Występując w wielu systemach ta dyscyplina naukowa stosowana stworzyła samoistny platforma filozoficzny (yogadarśana), którego nie wypada łudzić z różnymi praktykami jogicznymi, jakich jest bez liku (np. hatha joga, czyli tzw. „joga ciała” – asortyment ćwiczeń fizycznych mają